Dziurawiec zwyczajny - zioła na nerwicę i bezsenność

Rośnie na miedzach, przy drogach, na skraju lasu. na wzgórzach i łąkach; kwitnie od czerwca do września. „Świętojańskie ziele" to polska ludowa nazwa tej rośliny, a nazwy niemieckie to m.in., „Boża krew", „Krew św. Jana", „ziele ran naszego Pana”, „ziele laski Bożej". Te ludowe określenia przekonują o dużym znaczeniu dziurawca jako rośliny leczniczej.

Dziurawiec ma 25 do 60 cm wysokości, sztywną, gałęzistą łodygę, złocistożółte kwiaty zebrane w baldachogrona. Aby rozpoznać go bez żadnych wątpliwości należy rozgnieść rozwinięty kwiat; wypłynie czerwony sok. Kwitnące ziele zbiera się na herbatkę i kąpiele, a do sporządzenia oleju dziurawcowego wykorzystuje tylko kwiaty.

Stare wierzenie ludowe kojarzy balsamiczny, krwistoczerwony sok z kwiatów dziurawca z krwią
i ranami naszego Zbawiciela. W samej rzeczy, olej dziurawcowy jest najlepszym olejem na rany, działa znieczulająco, przeciwzapalnie i gojąco. Jedna z legend o zielu mającym tak wspaniałe ludowe nazwy, mówi: „Ulubiony uczeń Chrystusa zasmucony śmiercią Pana stał pod krzyżem
i pieczołowicie zbierał rośliny zroszone świętą krwią, aby podarować je pobożnym wyznawcom jako najcenniejszą pamiątkę. W tajemniczy sposób czerwony sok dziurawca wywołuje wrażenie, jak gdyby kropla krwi naszego Zbawiciela żyła ukryta w czerwonym barwniku złocisto-żółtych kwiatów

W dzień św. Jana, symbol świętej siły światła i ciepła, dziurawiec, rozkwita w swoim całym, wspaniałym kwiatowym przepychu. W dawniejszych czasach dziewczęta splatały z tego ziela wianki i kto w tym świątecznym czasie tańczył, musiał nosić taki wianek ze świętojańskiego ziela zwany „koroną św. Jana”. W tę tajemniczą noc rzucano na wodę gałązki dziurawca i młode panny patrząc na „odżywanie" zwiędłych kwiatów wróżyły sobie czy znajdą w następnym roku konkurenta.
W Górnej Austrii chłopi starym zwyczajem wkładali ziele między dwie kromki Chleba i dawali bydłu, aby zwierzęta były chronione przed chorobami. Szkoda, że obyczaj ten jest pielęgnowany tylko w nielicznych pobożnych, chłopskich rodzinach.

Wszystko co zostało powiedziane powyżej świadczy o tym, że dziurawiec od dawien dawna cieszył się wielkim poważaniem. Herbatkę z dziurawca stosuje się przy uszkodzeniach nerwów i dolegliwościach nerwowych wszelkiego rodzaju, w urazach spowodowanych uderzeniem i po podźwignięciu. Jest ona także wspaniałym lekiem przeciwko biegunce.
Również nerwoból nerwu trójdzielnego można zwalczyć pijąc dziennie dwie do trzech szklanek herbatki z dziurawca i przez dłuższy czas nacierając bolące miejsca olejem dziurawcowym. Określaną jako .Arnika nerwów" nalewkę z dziurawca można przygotować samemu i stosować z dobrym skutkiem w schorzeniach nerwowych, zapaleniach nerwów, nerwicach, bezsenności i neurastenii. Nalewkę tę stosuje się zewnętrznie do nacierać, a wewnętrznie zażywa dziennie po 10-15 kropli w łyżce stołowej wody.

Dziurawcem można skutecznie leczyć zaburzenia mowy, niespokojny sen, napady histerii, lunatyzm, jak również moczenie nocne i depresję. Moje doświadczenia wskazują na to, że w tych wszystkich schorzeniach oprócz zażywania herbatki do wewnątrz, skutecznie mogą pomóc półkąpiele z ziela dziurawca. W tygodniu bierze się jedną półkąpiel, a następnie sześć kąpieli nóg. Taka kuracja jest polecana we wszelkiego rodzaju objawach pochodzenia nerwowego. Dziewczęta w okresie dojrzewania powinny przez pewien czas pić dziennie po dwie szklanki herbatki z ziela dziurawca; wspomaga ona rozwój żeńskich narządów płciowych i pomaga usunąć nieregularności w występowaniu miesiączki.

Bardzo cenionym środkiem zielarskim jest olej dziurawcowy. Nie powinno go zabraknąć w żadnym domu. Można go łatwo sporządzić samemu (patrz „Sposób użycia"). Zachowuje on swoje właściwości lecznicze przez okres dwóch lat.
Stosuje się go z powodzeniem przy otwartych ranach świeżych, zranieniach, wylewach krwawych, obrzękach gruczołów, jako środek kosmetyczny przeciw szorstkiej skórze twarzy. Jest ponadto skutecznym środkiem do nacierań przy bólach pleców, mięśniobólu lędźwiowym (lumbago), rwie kulszowej i reumatyzmie. Aby mieć pod ręką dobry, domowy środek na rany oparzeniowe i poparzenie wrzątkiem, kwiaty dziurawca zalewa się olejem lnianym. Tak przygotowany olej można również stosować przy oparzeniach słonecznych.
Niemowlęta, które mają bóle brzucha uspokajają się prędko po posmarowaniu brzuszka olejem dziurawcowym. Znam wiejską gospodynię, która leczy wszystkie zranienia, także u zwierząt domowych, olejem dziurawcowym. Pewien rolnik miał rękę bardzo pokaleczoną przez maszynę rolniczą. Dzięki przykładaniu oleju dziurawcowego wszelkie bóle szybko ustąpiły, a rany goiły się bez kłopotu. Inny z kolei rolnik wyleczył olejem dziurawcowym ciężko zranioną nogę swego konia.

U ośmioletniej dziewczynki lekarz stwierdził powiększenie węzłów chłonnych brzucha. Pod wpływem zimna z zewnątrz lub wewnątrz odczuwała ona bóle brzucha, w końcu bóle występowały każdego dnia. szczególnie z rana. Matka dowiedziawszy się z mojej książki, że olej dziurawcowy może być stosowany z dobrym skutkiem w obrzęku gruczołów, nacierała nim brzuch dziecka za każdym razem, gdy dziewczynka narzekała na ból. Po krótkim czasie wszystko ustąpiło.

SPOSÓB UŻYCIA

HERBATKA: 1 kopiastą łyżeczkę do herbaty ziela zalać 1/4 litra wrzącej wody i zostawić na krótko do naciągnięcia.

OLEJ DZIURAWCOWY: Zebranymi w słoneczny dzień kwiatami napełnić luźno niewielką butelkę aż po szyjkę i zalać dobrym olejem z oliwek. Olej musi przykrywać kwiaty. Dobrze zamkniętą buteleczkę pozostawić na kilka tygodni na słońcu lub w pobliżu pieca. Po pewnym czasie olej stanie się czerwony. Przesącza się go przez ściereczkę. wyciska pozostałość i przechowuje w butelce z ciemnego szklą. W celu przygotowania oleju do stosowania na oparzenia można użyć olej lniany zamiast oleju z oliwek.

NALEWKA DZIURAWCOWA: 2 pełne garście kwiatów zebranych w słoneczny dzień zalewa się 1 litrem wódki i pozostawia na słońcu lub w cieple na trzy tygodnie.

PÓŁKĄPI EL: Wiadro pełne ziela dziurawca (łodygi, liście, kwiaty) zalewa się zimną wodą i zostawia na noc Przed kąpielą całość ogrzewa się aż do wrzenia i wlewa do wody do kąpieli. Czas kąpieli 20 minut (patrz „Część ogólna”, „Półkąpiele”).