Jemioła Viscum album

Ta wiecznie zielona roślina pasożytująca na drzewach - głównie liściastych - już od najdawniejszych czasów uważana była niemal na całym świecie za ro­ślinę wyróżnioną przez bóstwa. Szczególną estymą otaczano rośliny rosną­ce na dębach, które zebrane w dniu zimowego przesilenia dnia z nocą, a tak­że na przełomie wiosny i lata, uchodziły za najświętszy talizman. Wierzo­no, że pędy, ścięte przez kapłanów złotym sierpem, leczyły wszelkie schorze­nia, zapewniały powodzenie i szczęście, zapobiegały pożarom oraz odpędza­ły złe duchy.

Inne nazwy jemioła biała, strzęśla

Opis
To roślina pasożytnicza, której różnokształtne pędy wyrastają na rośli­nach żywicielskich. Liście są osadzone na pędach parami (naprzeciwległe). U nie­których gatunków zredukowane do łu­sek. Posiada niepozorne kwiaty, umiesz­czone w wiązkach, w rozwidleniu pę­dów. Jemioły wytwarzają soczyste jagody, które są zjadane przez ptaki. Pta­ki pośredniczą w ten sposób w rozsiewa niu roślin (ornitochońa). Jagody zawie­rają jedno lub kilka nasion. Korzenie je­mioły są rozgałęzione pod korą żywi­ciela, zaopatrzone w specjalne ssawki, przez które pobierają z drewna sole mi­neralne i wodę.

Występowanie
Występuje w strefach umiarkowanych i ciepłych na obydwu półkulach. Poszczególne gatunki przywią­zane są do określonych grup gatunków żywicielskich.
Surowiec W lecznictwie wykorzystuje się ulistnione wierzchołki razem z kwia­tami i owocami, które rosną na pędach nie grubszych niż 5 mm. Zbiera się je od jesieni do wiosny, odrzucając najgrubsze łodygi, a następnie suszy cierpliwie przez kilka tygodni w temperaturze 40°. Jemio­ły nie uprawia się, lecz pozyskuje z ro­ślin rosnących w stanie dzikim; możliwe jest jednak jej wyhodowanie. W celu jej rozmnożenia należy zerwać owoce wczesną zimą i rozgnieść je na gałęzi drzewa, najlepiej gatunku łatwo koloni­zowanego przez jemiołę. Najlepsze efekty daje sadzenie nasion na dolnej stronie gałęzi i konarów.

W apteczce
Preparaty z jemioły obniża­ją ciśnienie tętnicze krwi, uspokajają ser­ce, pobudzają przemianę materii. Korzyst­ne w leczeniu nadciśnienia jest łączenie jemioły z owocami głogu, arniką, kozłkiem lekarskim, konwalią i kasztanowcem.
Ziele ma też słabe działanie moczopędne. Związki czynne zawarte w jemiole łagodzą przykre objawy dolegliwości sercowych u kobiet w okresie przekwitania. Są po­mocne w leczeniu krwawień z nosa i płuc, a także w nadmiernych krwawieniach miesiączkowych oraz miażdżycy. Wyciąg z jemioły, wstrzyknięty do guza nowotwo­rowego, hamuje jego wzrost i niszczy ko­mórki nowotworowe.

Uwaga!
Przy przedawkowaniu preparatów z je­mioły mogą wystąpić objawy zatrucia: wymioty, krwawe biegunki, drgawki, ma­jaczenia, dlatego też decyzję o ich zasto­sowaniu należy skonsultować z lekarzem.