Mięta pieprzowa Mentha piperita

To jedna z najstarszych roślin leczniczych. Stosowano ją w strony Papirusu Ebersa, do mitologu greckiej, wspomina o niej nawet Nowy Testament. Egipcjanie stosowali miętę przy balsamowaniu zwłok. Hipokrates, Awicenna i Paracelsus polecali jako doskonały środek przeciwko żółtaczce, na pryszcze, mdłości i ból głowy. Syremusz stosował miętę polną, która pita z czerwonym winem: „wstrzymuje czkawkę, krztuszenie, rozgrzewa żołądek i gniłości w nim trawi, oraz do Wenusa pobudza". Sok z mięty na plastrach z mąki kartoflanej przykładano do wszelakich rop­ni. W medycynie ludowej mięta stosowana jest do dzisiaj przy niestrawności, chorobach kobiecych i hemoroidach, a także jako środek uspokajający.

Inne nazwy miętka czarna, miętkiew, miata

Opis
Roślina wieloletnia, silnie ukorze­niona, posiada podziemne kłącza. Łody­ga czterokanciasta, ciemnopurpurowa, słabo owłosiona, osiąga 60-90 cm. Liście naprzeciwległe, ogonkowe, nierówno ostro piłkowane, jajowate. Kwiaty drob­ne, różowofioletowe, zebrane w pozio­me kłosy. Nie wytwarza kiełkujących na­sion, rozmnaża się wegetatywnie. Kwit­nie od czerwca do lipca. Owocem jest rozłupnia. Mięta pieprzowa to roślina, która pojawiła się w Europie dosyć póź­no, bo dopiero końcem XVII wieku. Mięta pieprzowa jest wynikiem przypadkowej krzyżówki dziko rosnących mięty nad­wodnej i zielonej.

Występowanie
Popularna roślina upra­wiana w Polsce i na świecie. Rośnie na ży­znych glebach wapiennych. W stanie dzi­kim spotyka się jedynie zdziczałe formy z ogrodów. W naszych ogrodach można ją uprawiać wiosną lub jesienią, uzyskując sadzonki przez podział starszych roślin.

Surowiec
Z mięty pieprzowej pozysku­je się liście i ziele. Roślinę ścina się tuż przed kwitnieniem; w pierwszym roku tyl­ko raz, a w następnych dwa a nawet trzy razy. Liście można pozyskiwać cały czas pamiętając, aby nie zrywać więcej niż 1/3 z jednej rośliny.

W apteczce
Liść zawiera do 3,5% olej­ku eterycznego (w nim. m.in. mentol po­wyżej 50%, estry mentolu, pinen, piperi- ton, menton, cyneol, feladren i inne), glikozydy, flawonoidy, kwasy organiczne, garbniki, gorycze, sole mineralne. Mięta pieprzowa, kłosowa, kędzierzawa, ja­pońska i nadwodna to gatunki zawierają­ce mentol. Działają rozkurczowo, wiatropędnie, wykrztuśnie, uspokajająco, odka­żająco, rozgrzewająco, żółciopędnie, znie­czulająco, odświeżająco, przeciwzapalnie, wzmacniająco, napotnie, moczopędnie; obniżają ciśnienie krwi, przywracają pra­widłową perystaltykę jelit; zwiększają wy­dzielanie soku żołądkowego, trzustkowe­go i jelitowego, działają przeciwwymiotnie. Preparaty z mięty są skuteczne: przy braku łaknienia, zaburzeniach trawien­nych, chorobach wątroby, pęcherzyka żół­ciowego i dróg żółciowych, przeziębieniu, kaszlu, zaparciu i biegunce. Zewnętrznie przy chorobach skórnych.

WARTO WIEDZIEĆ
W Polsce występuje 8 gatunków dziko rosnącej mięty. Miętę pieprzową, którą sprowadzono do Polski po I wojnie światowej, najłatwiej odróżnić od innych po smaku. Po rozgryzieniu listka w ustach występuje uczucie chłodu.

W kuchni
W kuchni miętę stosuje się głównie jako aromat do napoi i drinków czy element dekoracyjny dań. Jedynie kuchnia angielska pachnie miętą.
Znany jest angielski mint sauce. Czesi po­dają wieprzowinę duszoną w sosie z mię­ty i szałwii, w mięcie z dodatkiem pie­truszki duszą kurczaka.